In Mexico is de aardappel pas in 1945 ingevoerd en de Coloradokever prefereert daar nog steeds inheemse nachtschade. Zij kunnen aardappel wel eten maar als zij alleen met aardappel groot gebracht worden, leggen zij geen eieren (Lu & Logan 1995). Als deze kevers hun oorspronkelijke waardplant gegeven werd dan startte de eileg alsnog. In Nederland ook gevonden op inheemse Nachtschaden (Solanaceae). Zwarte nachtschade (S. nigrum L.) heeft grote aantrekkingskracht voor ovipositie, maar de larven kunnen deze plant niet eten. Bitterzoet (S. dulcamara L.) zou wel een goede waardplant kunnen worden (Hsiao 1968; Hare 1983). In 2011 werden larven massaal op Bitterzoet gevonden, terwijl er geen aardappel in de buurt voorkwam (Calf & Van Dam 2012). Voor meer evolutie zie algemene biologie. In de Vogezen in 1972 talrijk gevonden op Bitterzoet (S. dulcamara L.) en ook op Aubergine Callot & Matter (2003). In Rusland (50.72°N 46.77°E) kevers en larven op Bilzekruid (Hyoscyamus niger L.) (Bieńkowski 2010). In het noorden van de Amerika bestaat er een populatie die 40 jaar gescheiden is van aardappel en aangepast is aan S. carolinense L. (Mena-Covarrubias et al. 1996).

IV-X, 2 generaties per jaar, in Centraal Azië tot 4 generaties (Fasulati & Saulich 2004), cyclus-duur 4 tot 6 weken, optimale temperatuur voor ontwikkeling 20-32°C Fasulati & Saulich (2004); dagdier. In april-mei (bodemtemperatuur 16.6 ° C) verschijnen -reeds bevruchte- kevers, die eerst vliegen en moeten eten alvorens tot eileg te kunnen overgaan. Tot midzomer worden 100-3000 eieren afgezet, in rijen van 20-100, gelegd op de onderzijde aan de top van bladeren. Vier larvale stadia volgen, met sociaal gedrag, in principe treedt er alleen bij droogte kannibalisme op. In het laatste stadium kruipt de larve in de bodem en rolt zich op (prepupa); ontpopping in juli. Bij voedseltekort en warm weer treden er in juli-augustus migratie vluchten op van 25 tot 60 km, waarbij duizenden kevers in zee of in de bergen terecht kunnen komen. Nog steeds massaal in aanspoelsel langs de kust aan te treffen. Door wind kan de verspreiding 300 km per jaar bedragen, maar gemiddeld is de kever in Europa met 60 km per jaar uitgebreid¹.

Waasmunster (België) 1 augustus 2016 

foto Pieter Van Dorsselaer 

waarnemingen.be-122060320 

Er werd geschreven dat Duitsers tijdens Wereld Oorlog II kevers over Rusland uitstrooiden, maar dat is onzeker en ook mogelijk op een natuurlijke manier. Bij warme zomers ontpopt er in september een tweede generatie, die met onbekende oorzaak ook migreren. Deze tweede generatie is minder talrijk, maar de populatie zou zich op den duur niet handhaven in gebieden waar slecht 1 generatie per jaar mogelijk is (Smith et al. 1992). Imago overwintert minstens 3 maanden in de bodem op een diepte van 3 dm tot 1 meter; kan 3 keer overwinteren. Kan vorst verdragen van -7 to -13°C, dat verschilt per populatie Fasulati & Saulich (2004), zie ook verder onderzoek als (Lehmann et al. 2015). Deze diapauze start bij een korte daglengte mits de temperatuur lager is dan 20 ° C (in Nederland 15 á 14 uur per dag volgens De Wilde 1954) of bij nachtvorst (Texas); en deze wordt voortgezet bij een lage temperatuur. Het geheel wordt min of meer flexibel gereguleerd met hormonen door de hersenen. Als bergpopulaties naar het laagland verplaatst worden, passen zij na 3 tot 5 jaar hun diapauze aan. Het mechanisme hiervoor is nog niet opgehelderd². Bij droogte of tekort aan voedsel is er ook een zomerrust (aestivatie). In het najaar vindt er ook paring plaats. Levensduur 2 tot 3 jaar.

Sinds het midden van de 20-ste eeuw vaak binnen enkele jaren resistent tegen een nieuw insecticide. Bovendien ontstaat resistentie ook in afzonderlijke populaties. (zie overzicht Bishop & Grafius 1996). In Europa enkele exotische predatoren ingevoerd, maar deze zijn alleen boven 20 °C actief en de winter vormt een probleem. Zelfs het creëren van transgene aardappelen die de endotoxische eiwitten van de schimmel (Beauveria bassiana) en de bacterie (Bacillus thuringiensis) kunnen maken, hebben geen definitief succes. Een belangrijke oorzaak van de snelle aanpassing ligt in het feit dat de detoxificatie van het insecticide lijkt op de natuurlijke detoxificatie mechanisme van plantengiften. Pas recent wordt er onderzoek gedaan naar de darmflora (Prokaryoten) (Hackett & Lipa 1996 in Jolivet & Cox)³. Wisseling van gewas en handmatig bestrijden van het derde larvale stadium (eind VI, begin VII) zou effect hebben. Groot-Brittannië en Kanaal-Eilanden wel steeds bereikend, maar niet gevestigd. (-2300 m).